Wat voorafging
In de loop van de ontwikkeling van de TOC- DBR technieken vanaf de jaren 80 tot vandaag is er grote evolutie in de toegepaste technieken en tools.
De eerste fase
Bij aanvang leek het TOC op een variante van de optimalisatie algoritmes, geïnspireerd door lineaire programmering e.d. De eerste Software, die uitgebracht is door Dr E.GOLDRATT heette trouwens ook OPT. Bij toepassing bleek echter dat de gegevens voor de operationele sturing dikwijls onvoldoende aanwezig waren en vooral niet nauwkeurig genoeg om dergelijke algoritmes met succes te gebruiken. De neiging om ‘alles’ (zowel volumes als variabele kosten als personeel als..; etc) naar een optimum te drijven leidde tot zeer onstabiele en bijna onbruikbare modellen.
De tweede fase
In een tweede fase ontstond de DBR-sturing. Dit sturingsmodel gaat uit van veel minder parameters en houdt het vooral bij 1 bottleneck die, éénmaal geïdentificeerd, als ‘drum’ fungeert om de operationele planning te maken. De bijhorende meting: Throughput was hierbij een reële doorbraak in het klassieke industriële denken. Van véél aandachtspunten verschoof het naar focus.
De derde fase
In een derde fase, mede door de ontwikkeling van de Critical Chain, werd buffermanagement pas goed bruikbaar. In die periode (jaren 90, 2000 en later) hadden zeer veel productie-eenheden eerder te maken met overcapaciteit dan met structurele bottlenecks. Het buffermanagement werd de sleutel voor goede aansturing, waarbij due-date performance een zeer valabele meting werd. Het verkorten van de doorlooptijden was er het logisch gevolg van.
Door integratie van de analyse van de ‘gaten in de buffer’ kwam een zeer coherent verbetersysteem tot stand dat veel onnuttige deeloptimalisaties hielp vermijden. Tegelijkertijd werd ook duidelijk waar de opportuniteiten zitten (en waar niet) om de flow te leanen. Hierdoor ontstond eindelijk een permanente diagnose die aangeeft waar het directe probleem ligt om op tijd te leveren maar ook de module voedt om de grootste hefbomen voor verbetering te vinden.
Door verdere evolutie van de industriële delocalisatie bleek echter dat zeer veel verstoringen het gevolg waren van toeleveringen met langere lead-times. Terwijl de klassieke oplossingen teruggrepen naar tussenbuffers, ontstond bij TOC het idee om de bescherming via de globale keten te besturen. Dit is nu reeds een 10-tal jaar gematerialiseerd door de specifieke TOC-synchronised supply-chain technieken, die deel uitmaken van de het TOC – C&DS – systeem. (‘C&DS = Control & Decicion System’).
En in het heden en de toekomst?
De succesvolle toepassing van C&DS bij de bedrijven, die eigen producties hebben op ver afgelegen locaties zijn het bewijs dat de TOC- Supply Chain Synchronisatie technieken wel degelijk het juiste antwoord zijn. De typische synchronisaties van-China-tot-bij-de-klant geven zeer goede resultaten in voorraadreductie met zeer hoge due-date performance.
Deze systemen worden bij onze klanten nu ook verder toegepast om zowel klantvoorraden aan te sturen als toeleveranciers te synchroniseren, waardoor onder meer de nood aan het produceren op forecast sterk afneemt. Dit heeft bijvoorbeeld ook impact op de manier van samenwerken met de onderaannemers en op de aankoopcontracten, die moeten herbekeken worden in functie van de nieuwe aansturing. Aan de kant van de verkoop ontstaan hierdoor ook opportuniteiten die in bepaalde gevallen een concurrentiële voorsprong opleveren.
De toekomst gaat in die richting van virtuele organisaties met soms lange tentakels doorheen verschillende firma’s en transportsystemen, en die moeten op een aangepaste manier aangestuurd worden. De toekomstige omwerking naar web-based technologieën zullen deze trend nog vergemakkelijken maar het gebruik van de huidige systemen, die gekoppeld worden aan bestaande ERP’s leveren reeds het gewenste resultaat.